جمعیت شناسی سالمندان در ایران براساس سرشماری های ۱۳۲۵ تا ۱۳۸۵

اهداف: یکی از مسائل عمده جمعیتی عمدتا در کشورهای جهان مسئله سال خوردگی جمعیت و پیامدهای ناشی از آن است. هدف این مقاله بررسی سطح و روند جمعیت 60 سال و بالاتر ایران، نسبت جنسی سالمندان، رشد جمعیت سالمند، شاخص سالمندی و نسبت وابستگی است.  مواد و روش ها: در حال حاضر کشور ایران نیز مرحله انتقال ساختار سنی جمعیت از جوانی به سال خوردگی را تجربه می کند. با اینکه جمعیت سالمند سهم کمی از جمعیت کشور را به خود اختصاص داده است اما فزونی سرعت رشد جمعیت سالمند در مقایسه با رشد جمعیت کل کشور و پیش بینی افزایش تعداد و سهم سال خوردگان (جمعیت 60 سال و بالاتر) در سال های آتی لزوم برنامه ریزی آینده نگر برای کنترل مسائل مربوط به این گروه از جمعیت را مورد تأکید قرار می دهد. برای دستیابی به این هدف به مطالعه اسنادی داده های سرشماری عمومی نفوس و مسکن مرکز آمار ایران طی سالهای 85-1335 پرداخته شده است. یافته ها: شاخصهای مهم جمعیتی همچون نسبت سالمندی، نسبت جنسی سالمندان، رشد جمعیت سالمندان، شاخص سالمندی و نسبت وابستگی جمعیت سالمندان در ایران برای سال 1385 به ترتیب برابر 7/3، 108، 2/5، 29 و 43/4 برآورد شده است. نتیجه گیری: با توجه به آهنگ پرشتاب کاهش باروری ایران طی دو دهه اخیر، پیش بینی می شود حرکت به سمت سالخوردگی جمعیت تسریع شود و با استناد به روندهای مشاهده شده باروری و مرگ و میر و نگاهی به محتمل ترین مسیرهای تغییر آنها در آینده برآورد می شود که شروع قرن پانزدهم هجری شمسی سرآغاز روند روبه افزایش جمعیت سالخورده در ایران باشد.